Национальный |
||||
Статьи |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Дзяніс Васільевіч Лісейчыкаў,
Уніяцкія парафіі Мінска ў XVII–XIX стст.
Пытанне дзейнасці уніяцкіх парафіяў у Мінску заўсёды выклікала цікавасць даследчыкаў. Негледзячы на тое, што гісторыі Мінска прысвечана шмат публікацый, да сённяшняга часу канчаткова не высветлена – колькі цэркваў пад якімі тытуламі ў якія гады рэальна існавала ў горадзе. Нават грунтоўная праца польскага навукоўца В. Колбука [1], якая прэтэндуе на вычарпальнасць у справе вывучэння парафіяльнай разбудовы, у выпадку з Мінскам толькі заблытвае сітуацыю. Ды і ў самых інфарматыўных крыніцах – пратаколах візітацый – пад рознымі гадамі падаюцца цэрквы пад рознымі тытуламі. Самыя дакладныя звесткі аб мінскіх цэрквах сабраны ў працах Р. Баравога [2], але ён акцэнтуе ўвагу найперш на іх тапаграфіі. Паспрабуем разабрацца ў сітуацыі і разгледзець праблему уніяцкай парафіяльнай сеткі Мінска ў святле дакументаў, што маюцца ў Нацыянальным гістарычным архіве Беларусі і Дзяржаўным гістарычным архіве Літвы. На жаль, практычна нічога невядома аб структуры уніяцкіх парафіяў Мінска першых дзесяцігоддзяў існавання уніі. Ёсць дакладныя звесткі, што напярэдадні вайны Маскоўскай дзяржавы з Рэччу Паспалітай 1654-1667 гг. у Мінску налічвалася 12 уніяцкіх цэркваў [3]: Св. Тройцы, Ушэсця Божага, Св. Барыса і Глеба (усе на Траецкай Гары), Ператварэння Божага і саборная Нараджэння Панны Марыі (на Замку), Уваскрасення Божага (на Уваскрасенскай альбо Гомшынскай вуліцы) Св. Параскевы (на Татарскай вуліцы), Св. Мікалая (на юрыдыцы уніяцкіх мітрапалітаў), Св. Юр’я (на рагу Ракаўскай вуліцы) і Міхала Арханёла (месцазнаходжанне не ўстаноўлена). Сюды ж, безумоўна, трэба дадаць і дзве базыльянскія пляцоўкі – мужчынскі і жаночы Свята-Духаўскія кляштары. Акрамя гэтага ёсць інфармацыя, што да 1633 г. у Мінску існавала яшчэ адна парафіяльная царква – Св. Казьмы і Дзям’яна. Але ў 1633 г. на яе месцы быў пабудаваны касцёл кляштара бернардзінак [4]. Да моманту заключэння Брэсцкай уніі 1596 г. у Мінску было вядома яшчэ некалькі цэркваў. Р. Баравы называе наступныя: Св. Ефрасінні Полацкай, Нараджэння Божага, Св. Яна Хрысціцеля і Апекі Панны Марыі [5]. Але, магчыма, даследчык блытае дзве апошнія з капліцамі, што з адпаведнымі тытуламі існавалі ў Крупцах і Сляпянцы. На тэрыторыі, занятай у сярэдзіне XVII ст. маскоўскімі войскамі, уніяцкія храмы, як правіла, пераходзілі пад праваслаўную юрысдыкцыю. Але ёсць падставы меркаваць, што ў Мінску працягвалі дзейнічаць і уніяцкія парафіі. У спісах тых, хто прысягнуў на вернасць маскоўскаму цару Аляксею Міхайлавічу ў 1655 г., адзначаны «унейской поп» Мінскай царквы Ператварэння Божага Ян Балгароўскі [6]. Аднак у цэлым сетка уніяцкіх парафій у час вайны была моцна разбурана. Да моманту правядзення генеральнай візітацыі 1682 г. ў Мінску засталося восем дзейсных будынкаў храмаў, чатырма з якіх кіравалі два парохі – мінскі пратапоп Яўсей Кастроўскі і Ахрэм Змітровіч-Павуцінка [7]. Аднавілі сваю дзейнасць і базыльянскія кляштары. Адзін з іх, Свята-Духаўскі, узяў пад сваю апеку пустуючую мураваную царкву Ушэсця Божага, якой раней кіравалі белыя святары – «перад гэтым быў свецкі святар, і фундуш на свецкага святара, а зараз знаходзіцца ў пустках» [8]. Лёс астатніх пяці храмаў склаўся наступным чынам: царкву Св. Мікалая ў 1682 г. на ўласныя сродкі пачаў адбудоўваць мітрапаліт Ц. Жахоўскі, на месцы царквы Міхала Арханёла пабудаваў стайню мінскі староста Завіша [9], ад астатніх трох храмаў засталіся толькі пустыя пляцы. А ў 1693 г. пасля смерці Ц. Жахоўскага прыпынілася і аднаўленне царквы Св. Мікалая. Паводле стану на 1780 г. ад яе застаўся толькі цвінтар, на якім быў пастаўлены памятны крыж, а большая частка царкоўнага пляцу выкарыстоўвалася пад сенажаць [10]. Грунты Мікалаеўскай царквы былі пазабіраны Петрапаўлаўскім праваслаўным манастыром [11]. Свята-Духаўскія мужчынскі і жаночы кляштары былі зачынены ў 1795 г. У часы Расійскай імперыі ў Мінску працягваў дзейнічаць толькі жаночы кляштар Св. Тройцы. У 1809 г. яго царква згарэла і да 1820-х гг. адноўлена не была [12]. Набажэнствы адбываліся ў вялікай зале самога кляштара. Мы не ставілі мэтай свайго даследавання вызначэнне колькасці царкоўных будынкаў у Мінску, нас найперш цікавіла інтэнсіўнасць душпастырскай дзейнасці уніяцкіх парафій. А вось тут сітуацыя выглядае крыху іначай. Як вынікае з архіўных дакументаў, уласную парафію мела далёка не кожная царква. Больш за тое, нам невядома ці ўсе пералічаныя храмы можна ў поўнай ступені аднесці да катэгорыі «цэркваў» ў сучасным разуменні гэтага слова. Справа ў тым, што ў XVI, XVII і нават пачатку XVIII ст. справаводы уніяцкай царквы часта не адлюстроўвалі розніцу паміж парафіяльнай і філіяльнай царквой (капліцай) – усе уніяцкія культавыя збудаванні (апрача, хіба, кляштараў) у тагачасных дакументах універсальна называюцца цэрквамі. Наконт першай паловы XVII ст. дакладна невядома нічога. А вось у 1681 г. у Мінску ўзгадваюцца тры рэальна дзеючыя уніяцкія парафіі: Уваскрасенская, Траецкая і «Увазнясенская» (Ушэсця Божага, г. зн. парафія Свята-Духаўскага кляштара). Аб гэтым сведчыць фундуш мінскіх мяшчанаў тром уніяцкім парохам: Сымону Цыпрыяновічу, настаяцелю Свята-Духаўскага кляштара і вышэйзгаданым Кастроўскаму і Павуцінку ад 15 ліпеня 1681 г. [13]. Нягледзячы на тое, што Мінск моцна пацярпеў ад вайны, архівы парафіяльных цэркваў захаваліся даволі добра. Так, у 1819 г. сярод папераў Уваскрасенскай царквы знаходзілася 15 метрычных кніг, пачынаючы з 1650 г. (тут жа захоўваліся і метрыкі царквы Траецкага жаночага кляштару, парафія якой была далучана да Уваскрасенскай у 1800 г.) [14]. Самыя ж раннія дакументы з архіваў Уваскрасенскай царквы датаваліся 1620 г., саборнай – 1633 г., Траецкай – 1682 г. [15]. Уся гэтая багатая дакументацыя загінула ўжо ў савецкія часы. Галоўная уніяцкая царква Мінску – сабор Нараджэння Панны Марыі – у час вайны 1654-1667 гг. была спалена. Яе функцыі некаторы час выконвала царква Траецкага жаночага кляштара. Аб гэтым ускосна сведчыць апісанне стану метрычных кніг гэтага храма 1682 г.: «Метрыкі хрышчэння дзетак і блаславення шлюбаў і іншы ўсялякі парадак, як і належыць сабору, маюцца» [16]. У 1766 г. саборная царква яшчэ не была адноўлена, а яе парафія адносілася да царквы Свята-Духаўскага кляштара. У 1780 г. сабор ужо дзейнічае, але пад новым тытулам – Унебаўзяцця Панны Марыі. Гэтая акалічнасць нават увяла ў зман аднаго з даследчыкаў дзейнасці мінскіх уніяцкіх парафій З. Яцкевіча, які быў упэўнены, што адшукаў у архіўных дакументах звесткі пра невядомую дасюль царкву [17]. А ў вышэйзгаданай працы В. Колбука з-за блытаніны з тытуламі пад 1772 г. увогуле не ўзгадваецца адзіная рэальна дзеючая (з парафіяльных) Уваскрасенская царква, затое ў якасці парафіяльных адзначаны Траецкая базыльянская і, што цікава, праваслаўная Петрапаўлаўская цэрквы [18]. Даследчыкі вельмі часта не бачылі розніцы паміж уніяцкімі і праваслаўнымі храмамі Мінска. І гэта невыпадкова. Варта адзначыць, што ў XVII ст. і нават першай палове XVIII ст. справа распаўсюджання уніі ішла даволі цяжка на тэрыторыі ўсяго Мінскага пав. Да пачатку XVIII ст. тут працягвалі існаваць вялікія «анклавы» праваслаўнага насельніцтва. Да іх ліку сярод іншага адносіліся і буйныя мястэчкі: Койданава, Рубяжэвічы, Саламярэчча, Смалявічы, Станькава і інш. Большасць з іх прыпадала на тэрыторыю т. зв. «Нойбургскіх маёнткаў», у 1695-1744 гг. фактычна экстэрытарыяльнай адзінкі ў складзе ВКЛ, уладальнікі якой нямецкія князі-пратэстанты спрыялі кальвінізму і праваслаўю. Значны працэнт праваслаўных налічваўся і ў самім Мінску нават у другой палове XVIII ст. (гл. Табл. 1). Табл. 1. Структура насельніцтва г. Мінска ў 1766 г.[19]
Як сведчаць дакументы, уніяцкія парафіі паступова драбнелі. Інтэнсіўнасць гэтага працэсу ілюструюць наступныя лічбы: за перыяд з 1766 па 1819 г. колькасць уніяцкага насельніцтва на абсягу мінскіх парафій зменшылася амаль роўна ў два разы (гл. Табл. 2.). У часы Рэчы Паспалітай яшчэ назіраўся невялікі прырост колькасці уніятаў, у часы ж Расійскай імперыі яна імкліва змяншалася. Цікава, што нават той невялікім прырост у цэлым па парафіях у 1766-1792 гг. (за кошт прыгарадных вёсак), ішоў паралельна са змяншэннем колькасці уніятаў у самім Мінску. Табл. 2. Памеры уніяцкіх парафіяў Мінску ў 1766-1819 гг.[20]
Царкоўнае кіраўніцтва было вымушана аб’ядноўваць некалькі парафій у адну, а частку цэркваў пакідаць без прыходаў. Свята-Духаўская парафія дзесьці ў 1770-я гг. была аддадзена адноўленаму сабору Ушэсця Панны Марыі. Да царквы Св. Тройцы жаночага базыльянскага кляштару з даўніх часоў належаў уласны прыход, а ў 1800 г. Берасцейскі епіскап Язафат Булгак далучыў парафію да Уваскрасенскай царквы [22]. Стасункі паміж парафіяльнымі святарамі і базыльянамі былі не вельмі прыязнымі. З сярэдзіны XVII ст. цягнуўся судовы працэс паміж парохамі саборнай царквы і Свята-Духаўскім кляштарам за права валодання цудатворным абразом Мінскай Божай Маці. Згодна з версіяй базыльян, абраз, які першапачаткова знаходзіўся ў саборы, у 1616 г. загадаў перанесці ў царкву Св. Духа сам мітрапаліт Язэп Вельямін-Руцкі [23]. Саборныя ж святары апелявалі да дакументаў, з якіх вынікала, што базыльяне тады яшчэ не жылі пры Свята-Духаўскай царкве, а, значыць, і абгрунтаванні іх некарэктныя [24]. Больш за тое, паводле дакументаў, сабраных саборнымі парохамі, выходзіла, што ў пачатку XVII ст. Мінскаму сабору (капітуле) падпарадкоўваліся цэрквы Св. Мікалая і Св. Казьмы і Дзям’яна, і што калі і можна было куды пераносіць абраз, то толькі туды. Справа вырашылася ў 1795 г., калі пасля закрыцця Свята-Духаўскага кляштара абраз атрымала праваслаўная царква. Апрача гэтага, былі іншыя «балючыя» месцы ў стасунках паміж белым і чорным мінскім святарствам. Аднаўленне кляштараў часта ішло на шкоду простым парафіяльным цэрквам. Так у 1670-х гг. на аднаўленне Свята-Духаўскага кляштара быў узяты вялікі звон і два кляпадлы з царквы ў м. Гайна Мінскага пав. [25]. Базыльяне часта пераварочвалі на сваю выгоду нават наступствы пажараў – яны ўзводзілі будынкі на пляцах пагарэлых парафіяльных цэркваў. У 1762 г., калі згарэў увесь цэнтр горада, мінскі староста адмыслова забараніў базыльянам весці будаўнічыя і аднаўленчыя працы на папялішчах фундушовых зямель парафіяльных цэркваў [26]. Пазіцыі уніяцтва ў Мінску паслабляліся не толькі з-за канфліктаў з базыльянамі і ўстановамі праваслаўнай царквы, але і з-за т. зв. працэсу «лацінізацыі» – пераходу часткі уніяцкага насельніцтва ў каталіцтва, які асабліва ўзмацніўся ў другой палове XVII ст. [27] Гэты працэс прыводзіў да размывання структуры царкоўнага кіраўніцтва і быў характэрны для многіх беларускіх зямель, асабліва на захадзе. Напрыклад, у некалі буйным Віленскім дэканаце ў 1819 г. засталося толькі тры царквы і адна капліца [28], якая з’яўлялася цэнтрам парафіі і мела свайго пароха. Храмы знаходзіліся адзін ад аднога на адлегласці ў некалькі дзесяткаў кіламетраў. Яны не мелі свайго дэканацкага кіраўніцтва і дэ-факто падпарадкоўваліся базыльянам. Працэс «лацінізацыі» пасля далучэння Меншчыны да складу Расійскай імперыі, як гэта не парадаксальна, узмацніўся. Расійскі ўрад у першыя дзесяцігоддзі свайго кіравання не выпрацаваў якой-небудзь уцямнай палітыкі ў адносінах да уніяцкай царквы. Уніяцкае насельніцтва, не ўпэўненае ў далейшым лёсе сваёй царквы, актыўна пераходзіла ў рымска-каталіцкі абрад. Невялікая колькасць парафіяльных уніяцкіх цэркваў у Мінску ў XVIII ст. часткова кампенсавалася наяўнасцю філіяльных капліц. Паводле стану на 1792 г. іх было тры: Апекі Панны Марыі ў Крупцах (у межах Уваскрасенскай парафіі), Св. Іллі ў Цне і Нараджэння Св. Яна ў Сляпянцы (абедзве ў межах Траецкай парафіі) [29]. У XVIII ст. існавала яшчэ і чацвёртая капліца (відавочна, былая царква Св. Параскевы), пра якую вядома толькі тое, што ад яе застаўся пляц, які ў народзе па-ранейшаму называлі Царковішчам [30], Старым Царковішчам альбо Пяцёнкай [31]. Мінскія парохі, апрача іншага, мелі і незвычайныя абавязкі. Горад быў вялікім і ў яго часта наведваліся святары з навакольных вёсак і мястэчак, асабліва ў час правядзення кірмашоў. Ад гэтага моцна цярпела душпастырская праца ў прылеглых да Мінска парафіях. Таму мінскім парохам загадвалася сачыць за з’яўленнем у горадзе сваіх калег. Так, Траецкаму пароху Яну Катовічу было даручана «каб па вуліцах хадзіў з той адзінай мэтай, … каб пра святароў, якія бадзяюцца і хаваюцца ад кіраўніцтва, … даносіць» [32]. Акрамя душпастырскай працы найбольш значнымі аспектамі дзейнасці уніяцкіх парафій была адукацыйная дзейнасць і заснаванне брацтваў. Уніяцкая царква мела ў Мінску шэраг адукацыйных ўстановаў. Усімі імі апекваліся базыльяне. Калі на 4-й кангрэгацыі базыльянскага ордэна ў 1626 г. было пастаноўлена заснаваць адмысловую уніяцкую духоўную семінарыю, для яе размяшчэння быў абраны Мінск [33]. Для дасягнення гэтай мэты на працягу двух дзесяцігоддзяў збіраліся сродкі з усіх базыльянскіх кляштараў. Праўда, дзейнасць Мінскай семінарыі шырокага маштабу не набыла. Напярэдадні вайны 1654-1667 гг. у ёй вучылася толькі пяць алюмнаў, а заняткі вяліся двума выкладчыкамі – лацінскай і царкоўнаславянскай моваў [34]. У 1661 г. Мінская семінарыя ўзгадваецца як бяздзейсная [35] – яе маёнткі цалкам разрабаваны маскоўскімі войскамі. На 27-й кангрэгацыі ў 1667 г. яшчэ ўздымалася пытанне аб аднаўленні яе дзейнасці, але гэтыя пачынанні засталіся толькі на паперы. Але кляштарная школа дзейнічала да 1795 г. Паводле стану на 1819 г. 11 з 243 парафіяльных святароў Літоўска-Віленскай епархіі з’яўляліся яе выпускнікамі [36]. Пры жаночых кляштарах таксама дзейнічалі вучэльні. Нажаль, мы маем дакладныя звесткі толькі аб вучэльні ў Траецкім кляштары. Яна ўзгадваецца яшчэ пад 1682 г. – «на цвінтары» [37]. Паводле стану на 1819 г. у ёй вучылася 17 дзяўчат. Усе яны паходзілі з сем’яў бедных дваран, і толькі за чатырох з іх кляштар атрымліваў грошы (і тое мізэрныя). У вучэльні выкладаліся катэхізіс, Святая гісторыя, геаграфія, арыфметыка, музыка і маляванне. Акрамя гэтага дзяўчаты практыкаваліся «в свойственных их званию работах» [38]. У сярэдзіне XVII ст. у Мінску існавала два брацтвы – пры Свята-Духаўскім кляштары і пры саборнай царкве. Але аб іх дзейнасці вядома няшмат. Саборнае брацтва ўзгадваецца яшчэ пад 1592 г., г. зн. да заключэння уніі [39]. За яго кошт пры царкве ўтрымліваўся шпіталь для жабракоў, які ў 1617 г. быў аддадзены ў апеку настаяцелю Свята-Духаўскага кляштару Апанасу Пакосце [40]. Свята-Духаўскае брацтва пасля закрыцця кляштара ў 1795 г. спыніла сваю дзейнасць, а саборнае перамясцілася да Уваскрасенскай царквы. Калісьці братчыкам належала даволі значная нерухомая маёмасць у горадзе. У 1780 г. у дакументах ўзгадваецца былы брацкі дом каля маста цераз Свіслач, у якім размяшчаўся шпіталь [41]. Пазнейшыя дакументы даюць больш канкрэтную інфармацыю. Згодна з пратаколамі генеральнай візітацыі 1819 г. адзінае на той час мінскае уніяцкае брацтва мела тытул Св. Мікалая, але яго статут і дзейнасць не былі зацверджаныя мітрапалітам. Складался яно толькі з некалькіх чалавек, адзінымі абавязкамі якіх быў збор ахвяраванняў на карысць храма. Візітатар адзначаў, што прыбыткі ад гэтага невялікія – добра калі хто пабожны ахвяруе грош [42]. У дзень Св. Мікалая братчыкі здавалі сабраныя сродкі пароху. Усё сабранае ішло на набыццё свечак. Аднак адзначался, што пры рэгулярнай выплаце ахвяраванняў усімі парафіянамі, магло б выходзіць да дзесяці срэбных рублёў штогод. Мікалаеўскім братчыкам належалі чатыры пляцы на Ляхаўцы (кожны плошчай у адзін морг), якія засталіся ад скасаванага ў 1795 г. Свята-Духаўскага брацтва. Ад іх штогод набягала дванаццаць срэбных рублёў прыбытку [43]. У цэлым можна канстатаваць, што ў перыяд Расійскай імперыі жыццё адзінай уніяцкай парафіі затухала. Пры ёй не існавала ні школы, ні шпіталя. Аб’ём працы ў парохаў быў вельмі сціплым. У 1819 г. было ахрышчана 56 немаўлят, блаславёна 15 шлюбаў і адбылося 19 пахаванняў[44]. Пэўнае ажыўленне ў дзейнасці апошняй мінскай уніяцкай парафіі назіралася ў 1830-я гг. Пасля задушэння паўстання 1830-1831 гг., некаторыя уніяцкія святары, якія падазраваліся ў сімпатыях да паўстанцаў, утрымліваліся падчас следства ў Мінскай турме. Імі апекаваўся мінскі парох Пятро Сіткевіч, які нават узяў аднаго са сваіх калег на парукі і пасяліў ва ўласнай плябаніі [45]. Такім чынам, пасля вайны 1654-1667 гг. у Мінску дзейнічалі тры уніяцкія парафіі – дзве базыльянскія (цэркваў Свята-Духаўскага і Траецкага кляштараў) і адна Уваскрасенская. У 1770-х гг. Свята-Духаўская парафія была перададзена адноўленаму сабору Ушэсця Панны Марыі, а ў 1795 г. – Уваскрасенскай царкве, праз пяць гадоў да яе ж далучылі і Траецкую парафію. Так што ў 1800-1839 гг. у Мінску рэальна існавала толькі адна парафія – Уваскрасенская. Даводзіцца канстатаваць, што за перыяд 243-гадовага існавання Брэсцкай уніі значнасць Мінска як цэнтра уніяцкай царквы з кожным дзесяцігоддзем няўхільна падала. Калі ў сярэдзіне XVII ст. тут існавала некалькі парафіяльных цэркваў і кляштараў, працавала духоўная семінарыя, дзейнічала друкарня, то ў 1820-я гг. у самім горадзе налічвалася ўсяго некалькі дзесяткаў вернікаў. Скончым наш агляд парафіяльнага жыцця ў Мінску адным красамоўным фактам. Прывядзём урывак з асабістых характарыстык Караля Пастарнацкага, якога ў 1835 г. прызначылі сюды на месца вікарыя. На падставе гэтага можна зразумець, як ацэньвалася напярэдадні скасавання уніі прэстыжнасць апошняй мінскай уніяцкай парафіі. «Караль, сын Яна, Пастарнацкі. 31 год. ... Скончыў два класы вучэльні. У рытуалах і тэалагічных навуках слабы. Да чытання духоўных кніг лянівы. Духоўныя паслугі адпраўляе з лянотай. Схільны да сварак і інтрыг. Ад піцця гарачых напояў не ўхіляецца, а часам і занадта ўжывае, і тады схільны да сварак з любым чалавекам. Убранства царквы і парадак у ёй падтрымліваць не любіць. Праз сваю хцівасць наважваецца і на непадпарадкаванне. А паколькі за блаславенне шлюба чужым парафіянам у адсутнасць святара ... знаходзіцца пад судом, сам кіраваць парафіяй не можа. Але пад наглядам урадніка можа сябе яшчэ неяк стрымліваць» [46]. Апублікавана ў Нашыя святыні: Матэрыялы міжнар. навук. канф., прысв. 500-годдзю Мінск. фарн. касцёла, 225-годдзю Магілёўск. Архідыяцэзіі, 220-годдзю Мінскай дыяцэзіі, Мінск, 7 чэрвеня 2008 г. / Польскі інстытут у Мінску; рэд-кал. Т. Кандрусевіч [і інш.]; навук. рэд. Т. Кандрусевіч, А.І. Мальдзіс і М. Каламайска. – Мн.: Выд. В. Хурсік, 2009. – С. 138–150. Cпасылкі:
ДАДАТАКПратаколы генеральнай візітацыі уніяцкіх цэркваў
|
niab@niab.by | |||